سبکسری که اسیر هواست همچو حباب

لطافت است نقاب محیط بیرنگی

هزار بار اگر بشکند، درست شود

درین محیط که هر موج مد احسانی است

میان بحر ز موج سراب تشنه ترم

ز روی بحر دهد چشم آب، دیده وری

ز قرب بحر چه لذت برد نظربازی

نمی خلد به دلی ناله شکایت من

گشوده شد ز هوای محیط، عقده من

سبکسری که زند پیش بحر، لاف وجود

به روی دست سر خویش را چرا ننهم؟

مرا تعین ناقص ز بحر دارد دور

به اشک و آه، دل دردمند من تازه است

هزار بار گر افتم، ز جای برخیزم

فتاده است سر و کار من به دریایی

به یک شکست ز دریا نظر نمی پوشم

به آشنایی دریا مبند دل زنهار

ز باد نخوت اگر پر شود ز بی مغزی است

چگونه قطره من عاجز هوا نشود؟

ز آه بر دل پر خون من غباری نیست

درین محیط که صد سر به تره ای است ز موج

به غیر قطع نفس نیست ساحلی ما را

همیشه بر سر بی مغز خویش می لرزد

نمی کنم چو صدف دست پیش ابر دراز

اگر چه بر دل دریاست بار، عقده من

خراب کوی مغانم که آب تلخش را

چو مومیایی من در شکست خود بسته است

ازان ز راز دل بحر نیستی آگاه

همان ز ساده دلی بر حیات می لرزم

چو بی مثال فتاده است آن محیط لطیف

تلاش گوشه نشینی ز پوچ مغزی هاست

به من تلاطم دریا چه می تواند کرد؟

قرار نیست ز درد طلب مرا صائب