تن بوته گدازست تا سر بجاست ما را

این آتشی که از شوق در زیر پاست ما را

شادیم کز دو عالم یک آشناست ما را

هر رنجشی که بیجاست لطف بجاست ما را

از نارسایی بخت آه رساست ما را

با خوب و زشت عالم صلح و صفاست ما را

چون غنچه دل پر از خون زین ماجراست ما را

هر برگ این گلستان دست دعاست ما را

بندی که از علایق بر دست و پاست ما را

دنیاست آرمیده گر دل بجاست ما را

بال شکسته خود بال هماست ما را

هر چند ضامن رزق نه آسیاست ما را

بر ناخدا توکل بیش از خداست ما را

چون کاه بال پرواز از کهرباست ما را

در دور خط به جانان امیدهاست ما را

از اشک خویش صائب آب بقاست ما را