خواهد به هم رسانید جانهای آشنا را

از خار ره پر و بال افزون شود صبا را

چشمی که یک نظر دید آن چشم سرمه سا را

زان جا دهند مردم در چشم توتیا را

در زیر تیغ چون کوه هر کس فشرد پا را

عاقل نمی توان کرد دیوانه خدا را

نقش مراد خندید بر چهره بوریا را

راهی که بال و پر داد از شوق نقش پا را

طوفان نمی کند گوش تعلیم ناخدا را

چشمی که دیده باشد آن آتشین لقا را

با سگ شریک روزی کردند ازان هما را

برتافتن محال است سرپنجه قضا را