خوابیده تر از راه بود راحله ما

در دامن صحرای ملامت نتوان یافت

دیوانه به همواری ما نیست درین دشت

از تشنه لبی گرد برآریم ز دریا

چون سیل، دلیل ره ما جذبه دریاست

ما از تو جداییم به صورت، نه به معنی

چون زلف، پریشانی ما دور و درازست

جا دارد اگر زین غزل تازه نویسند