از خون جگر رنگ پذیرد سخن ما

محتاج به شمع مه و خورشید نباشد

از صحبت ما فیض توان برد به دامن

چون ماهی لب بسته سراپای زبانیم

بی قیمتی ما ز گران مایگی ماست

از گوهر ما گر چه خورد چشم جهان آب

از بند لباسیم درین بحر سبکبار

آن خوش سخنانیم درین بزم که باشد

در زندگی از بس که به تلخی گذراندیم

صائب اگر از موی شکافان جهانی