ای روشن از فروغ تو چشم چراغ ها

نوروز شد که جوش زند خون باغ ها

در رهگذار باد سحرگاه، نوبهار

چون روی شرمگین که برآرد عرق ز خود

در جستجوی غنچه پوشیده روی تو

در خاک و خون نشسته بوی تو نافه ها

زان چاشنی که لعل تو در کار باده کرد

مردان به دیگری نگذارند کار خویش

روزی که خنده مهر نمکدان او شکست

نوری نمانده است به چشم ستارگان

صائب ازین غزل که چراغ دل من است