میگون شود ز لاله لب جویبارها

گردد نهفته در گل بی خار، خارها

ریزد ز بس شکوفه به هر سو نثارها

وز جوش گل، پیاده نماید سوارها

آید به جوش چون خم می کوهسارها

دست نگار بسته شود شاخسارها

بالد به خود ز نشو و نما سبزه زارها

از جنبش نسیم پر از گل کنارها

آرد به جوش، دیگ مرا این شرارها

عزت بود رهین خزان و بهارها

می بود رنگ بست، گل اعتبارها

در فقر، خوشگوار بود ناگوارها

در پای رهروی که شکسته است خارها