تیغ زبان لاف نباشد کمال را

دود از نهاد آتش دوزخ برآورد

گل دیده ور ز شبنم روشن گهر شود

دم را شمرده خرج در آیینه خانه کن

طفلی که در جبلت او هست زیرکی

هر گاه سایه تو نهد رو به کوتهی

مشرب نچیده است تعین به خویشتن

تا زلف مشکبار تو آمد به روی کار

رحم است بر کسی که ز کوتاه دیدگی

روشن گهر ز مرگ نترسد که آفتاب

در خامشی گریز که اهل کمال کرد

بی پرده شد چو گنج به تاراج می رود

امید التیام، لب سایلان نداشت

بند از زبان بسته به همدست واشود

ز آهستگی بلند شود پایه سخن