پیوسته دل سیاه بود خلق تنگ را

شد بیشتر ز قامت خم دل سیاهیم

بر زر مگیر تنگ که از خرده شرار

از تیغ آبدار نترسند پردلان

از خلق تنگ بر تو جهان تنگ گشته است

حلوای آشتی است چو شد زهر عادتی

شد سحر ساحران ز عصای کلیم محو

دوزد ز یک خدنگ به هم، شست صاف تو

تا هست در چمن اثر از رنگ و بوی گل