دلفروزست جام خاموشی

نطق هر چند با شکوه بود

از حوادث کند سپرداری

ایمن از انقلاب سهو و خطاست

زردرویی نمی کشد ز خمار

دل تاریک را کند روشن

هرگز از باده پشیمانی

ندرد پرده کسی هرگز

پیش عارف بهشت دربسته است

فیض ذکر خفی دهد به نفس

مار انگشت را بکوبد سر

پستی نطق می شود معلوم

درنیاید به سر ز تندروی

پاکبازان محو را نبود

در نظر بحر آرمیده بود