تلخ منشین شراب اگر داری

دلی از روزگار خالی کن

از جگرتشنگان دریغ مدار

دهن خویش کن چو آبله مهر

خشک مگذر ز خار آبله وار

با تو طوفان چه می تواند کرد؟

تخت از تاج می توانی کرد

آشیان در زمین پست مکن

باش بیدار در دل شبها

نفسی راست می توانی کرد

قدم خویش را شمرده گذار

گنج امید فرش خانه توست

سر به آزادگی برآر چو سرو

نفس خود شمرده ساز چو صبح

می توانی ز گلرخان گل چید

چون غزالان به ناف پیچ بساز

جمع کن خویش را چو شبنم گل

سپرانداز پیش اهل جدل

به فشاندن نگاهداری کن

نیست چون نافه حاجت اظهار

مشو از چشم بستگان غافل

در صحبت به روی خلق ببند

پیرو سایه خودی همه جا

آب در شیر خود مکن ز چراغ

دار پوشیده ریزش خود را

می دهد جا به دیده ات گوهر

یک قلم پرده های غفلت توست

سبک از خواب می توانی خاست

صائب از باده کهن مگذر