یک روز گل از یاسمن صبح نچیدی

تبخال زد از آه جگرسوز لب صبح

صد بار فلک پیرهن خویش قبا کرد

چون بلبل تصویر به یک شاخ نشستی

از جذبه آهن شرر از سنگ برآمد

این لنگر تمکین تو چون صورت دیوار

یک صبحدم از دیده سرشکی نفشاندی

چون صورت دیوار درین خانه شدی محو

گردید ز دندان تو دندانه لب جام

زان سنگدل و بی مزه چون میوه خامی

ایام خزان چون شوی ای دانه برومند؟

نگذشته ز آتش، نخورد آب خردمند

در پختن سودا شب و روز تو سر آمد

پیوسته چراگاه تو از چون و چرا بود

از زنگ قساوت دل خود را نزدودی

از بار تواضع قد افلاک دوتا ماند

از شوق شکر مور برآورد پر و بال