کوچکدلی است مایه تسخیر عالمی

دریا به سوز سینه عاشق چه می کند؟

بی حاصلی که زنده نباشد دلش به عشق

همسایه وجود نباشد اگر عدم

چون ماه روزه گر چه به لب مهر داشتم

گیرم که آب شد دلم از شرم معصیت

حیف است صرف خنده بی عاقبت کند

گر نیست بر مراد تو دنیا مشو ملول

عیسی به آسمان چهارم نمی گریخت

مه را برون نیاورد از بوته گداز

صائب چو راز عشق غریب اوفتاده ایم