به محفلی که رخ از باده لاله زار کنی

دگر به صید غزالان نمی کنی رغبت

کجا به فکر من بی شراب می افتی؟

به لاله زار گر افتد رهت، ز پرکاری

تو کز حیا نکنی شانه زلف را هرگز

ز عطسه خون غزالان به خاک می ریزد

چه خنده ها که به وضع جهان کنی چون صبح

به فکر دوری بی اختیار اگر باشی

نفس بر آتش سوزنده بال و پر گردد

چه حاجت است به جام جهان نما صائب