چه خون که در جگر ماه و آفتاب کنی

تو کز مکیدن لب نقل باده می سازی

به دامن تو غبار ملال ننشیند

ز بس یکی شده ام با تو جای حیرت نیست

یکی هزار ز شبنم شود طراوت گل

تو چون به باغ روی سرو پای در گل را

فسرده از دم سرد خزان نخواهی شد

نقاب دولت بیدار می شود فردا

درین محیط گهر، چند از هوا جویی

دمید صبح قیامت ترا ز موی سفید

چو شمع، رشته جان راست کوتهی لازم

سفید کن دل خود را ز نقش ها، تا چند

ترا سیاهی رو نیست بس، که از غفلت

ز قطع و فصل شوی مالک الرقاب جهان

به آفتاب جهانتاب می رسی صائب