قدم برون مگذار از سرای درویشی

اگر ز سیل حوادث جهان شود ویران

ز خود چو مردم بیگانه راست می گذرم

زبان درازی تیغ و سنان بود چندان

کف سوئال نمودار نعل وارون است

چه دل، که غنچه پیکان شکفته می گردد

به آب دیده خود آفتاب درماند

به کار هر که فتد عقده ای درین عالم

بهشت اگر چه مقامات دلنشین دارد

همای فقر به هر کس نمی کند اقبال

به قدر مهر بود اعتبار محضر را

دل شکسته به درمان نمی شود پیدا

دو عالم از نظرش چون دو قطره اشک افتد

به عاشقان چو رسی ترک بوالفضولی کن

چه حاجت است مکان جان لامکانی را؟

به ناز بالش پر سر فرو نمی آرد

به نازبالش پر سر فرو نمی آرد

کند ز دولت باقی به شهریاران ناز

ز ملک بلخ برآورد پور ادهم را

ز تخت و تاج و نگین بی نیاز می گردد

مکن به سبزه خوابیده سرو را نسبت

ازان چو لاله درین باغ سرخ روست، که هست

به هوش باش که دریاکشان نمی گردند

به فقر از دو جهان می توان غنی گردید

همیشه سبز درین بوستان بود چون خضر

منه چو مرکز ازین حلقه پا برون صائب