حضور فرش بود در جهان درویشی

خط مسلمی از انقلاب دوران یافت

ز برگریز جهان ایمنند بی برگان

کف پرآبله ای بیش نیست ابر بهار

چه حاجت است نگهبان، که بی سرانجامی

به آفتاب مکن نسبتش ز خامی ها

ترا ز سلطنت فقر نیست آگاهی

به مومیایی تسلیم می کند پیوند

چو دانه در دهن آسیا اگر افتد

به حرف اگرچه توان یافت حال هر کس را

نشان و نام رها کن که بی نشان شدن است

سیاهیی است که خالی ز آب حیوان نیست

خدنگش از جگر سنگ خاره می گذرد

گذشته است مکرر ز ماه گردون سیر

جهان بود رمه ای بی شبان، اگر نبود

شده است نقطه خاک سیه چو نافه مشک

گل همیشه بهارست روی بی برگان

) اسباب، سیل آفت را (

گلش بود جگر تازه و دل مجروح

ز چشم (سیر) مکرر کریم طبعان را

به روی تازه (سرو از ثمر) قناعت کن

سپهر سبزه خوابیده ای بود صائب