کوش تا دل به تماشای جهان نگذاری

چاه این بادیه از نقش قدم بیشترست

نفس تند، عنان دادن عمرست از دست

چشم بستن ز تماشای دو عالم سهل است

دشمن خانگی از خصم برونی بترست

نخل امید تو آن روز شود صاحب برگ

زاد راه سفر دور توکل این است

به دو صد چشم، نشان راه ترا می پاید

عزلتی کز تو بود نام چو عنقا سهل است

تا در خانه بی منت دوزخ بازست

عمر چون قافله ریگ روان درگذرست

قطره را بحر کرم گوهر شهوار کند

حسن کردار ز هر عضو زبانی دارد

نرم کن نرم رگ گردن خود را زنهار

ما به امید عطای تو چنین بیکاریم

نیستی مرد گرانباری غفلت صائب