چه ثمر می دهد آن دل که نه آبش کردی؟

نگهی را که کمند گهر عبرت بود

خار پیراهن آرام بود عارف را

دیده ای را که ازو خوشه گوهر می ریخت

دل که قندیل حرم بود ز روشن گوهری

سر آزاده که از مغز خرد بود سمین

دل بیدار که شمع سر بالین تو بود

می تلخی که گوارایی ازو می زد موج

نفس را کردی از اندیشه فردا فارغ

هر که چون کوزه لب بسته لب از خواهش بست

دل هر کس که به شوق تو برید از دو جهان

بود آیینه صد شاهد غیبی صائب