می گزد راحتم ای خار مغیلان مددی

تا به کی خواب گران پنبه نهد در گوشم؟

دانه ام خال رخ خاک شد از سوختگی

چند حنظل ز پر خویش خورد طوطی من؟

گل خمیازه به صد رنگ برآمد ز خمار

دیگر از بهر چه روزست هواداری تو

چشم داغم به ته پنبه ز غم گشت سفید

زردرویی نتوان در صف محشر بردن

زخم ناسور مرا مرهم مشک است علاج

چند پایم به ته سنگ نهد خواب گران؟

چند بی سرمه مشکین سوادت باشم؟

خارخار وطنم نعل در آتش دارد