به صحرا می روی، از خانه آیینه می آیی

که چون نور نظر در پرده ای پنهان و پیدایی

گر از خورشید گردد آب در چشم تماشایی

تو با آن قد رعنا حلقه های چشم بربایی

اگر چه زیر پای خود نمی بینی ز رعنایی

نگه را خون کند ناز تو در چشم تماشایی

هنوز از دور گردن می کشد آهوی صحرایی

چه کشتی ها درین یک قطره خون گردید دریایی

چه خواهد شد اگر زنگ از دل من نیز بزدایی؟

ندانستم که از خط پرده دیگر بیفزایی

فلاخن سیر شد صد کوه تمکین و شکیبایی

چو مژگان از دو جانب صف کشد آهوی صحرایی

چه دانستم که حق آشنایی را نمی پایی؟

ندارد تنگنای شهر، تاب حسن صحرایی

مسلم بود اگر زین پیش بر سعدی شکرخایی