ز زهرچشم او رگ در تنم مارست پنداری

ندارد اختیاری در گرستن چشم پرخونم

ز شوخی در میان حلقه خط نقطه خالش

گر از سنگین دلان گردد زمین دامان پر سنگی

ز حیرانی یکی گردیده هجران و وصال من

ز دردش لذتی دارم که از درمان بود خوشتر

به فکر چاره ما هیچ صاحبدل نمی افتد

شهادتگاه ما در چشم آن سرو سبک جولان

چنان لرزد دل کافر نهادم بر حیات خود

به زیر تیغ او مردان سرآشفته خود را

به هر کس می کنم اظهار درد خویش، می سوزم

در و دیوار در وجد آمد و از جا نمی جنبد

ز حال گوشه گیران چشم او در عین مستی ها

ز شیادان عالم بس که دیدم رهزنی صائب