ز شیرینی عتاب او شکرخندست پنداری

به پیچ و تاب طی می گردد ایام حیات من

چو شاخ گل به هر جا از سراپایش نظر افتد

کند چون حلقه های دام وحشت از نظربازان

به عیب خود نیفتد دیده هرگز عیبجویان را

پر کاهی ز احسان سبک مغزان بی حاصل

به استقبال لیلی برنمی خیزد ز جای خود

ندارد بی پر پروانه آب و تاب در محفل

به چشم هر که پوشیده است چشم از عالم امکان

نمی آید به چشم موشکافان صائب از تنگی