گر اندک نیکیی از دستت آید در نظر داری

دو روزی نیست افزون عمر ایام برومندی

ز ریزش کشتی اسباب خود را کن گران لنگر

به ظاهر گرچه بالین کرده ای چون خم ز خشت، اما

ز عیب پیش پا افتاده خود نیستی واقف

ز طوق بندگی راه نفس شد تنگ بر قمری

به بیداری سرآور روزگار زندگانی را

دل مردم به ظاهر می بری از نوشخند، اما

ز آب زندگی ظلمت بود رزقت چو اسکندر

نه ای یک مشت گل افزون و از اندیشه روزی

به جان بی نفس جان می توان بردن ازین وادی

ز سیر سرسری چون موج خار و خس به دست آید

مدار از دامن دل دست اگر از کعبه جویانی

مبر با خود به زیر خاک این مار سیه صائب