مرا باغ و بهاری از می گلفام بایستی

دماغ سیر و دورم نیست چون پیمانه و مینا

پریشان می کند آزادی اوراق حواسم را

اگر می بود مجنون مرا ذوق نظربازی

چه ناخوش می گذشت اوقات عمر ما چو بیدردان

برآرد دود روی آتشین از خرمن هستی

ز کوه صبر و طاقت ساده می شد وادی امکان

ز دستم رفت چون سررشته آغاز از غفلت

ز بدبختی نیم چون لایق بوس و کنار او

ندیدم از زبان چرب خود، کامی به جز تلخی

به تنهایی کشم تا چند صائب جام خون بر سر؟