مرا از عشق داغی بر دل افگار بایستی

نمی شد فرصت خاریدن سر باددستان را

غلط کردم نیفتادم به فکر ظاهرآرایی

نباشد تکیه گاهی غنچه را بهتر ز شاخ گل

جنون را می نماید چون فلاخن سنگ دست افشان

به آبم راند غفلت، ورنه این عمر گرامی را

دهان مور را پر خاک دارد بی زبانی ها

نشد از چشم شوخ او نگاهی قسمتم هرگز

یکی صد شد ز تسبیح ریایی عقده کارم

به تار اشک صائب می کشیدم ریگ هامون را