گر به کار خویشتن چون شمع بینا بودمی

اختیاری نیست سیر من ز دریا چون گهر

باده تلخ مرا می بود اگر حب وطن

سوختم در قید هستی، کاش در زندان خاک

صاف اگر می بود با این خوشگواری خون من

گر نمی شد دام راهم رشته طول امل

گر نمی زد راه مجنون مرا تدبیر عقل

محو می کردم اگر از دل غبار جسم را

بی سر و پایی فلک را حلقه آن در نمود

رفته ام بیرون ز خویش و در حجابم همچنان

روز نمی گرداند صائب از من آن آیینه رو