تا نسوزد، عود در مجمر ندارد آدمی

تا نپیچد سر ز دنیا، سرندارد آدمی

تا نگردد استخوانش توتیا از بار درد

تا نبندد راه خواهش بر خود از سد رمق

تا نگردد در طریق پاکبازی یک جهت

تا ز آه سرد و اشک گرم باشد بی نصیب

تا نیفشاند غبار جسم از دامان روح

تا به عیب خود نپردازد ز عیب دیگران

روزیش هر چند بی اندیشه می آید ز غیب

جز وبال و حسرت و افسوس، هنگام رحیل

خط باطل می توان بر عالم از سودا کشید

کی ربایندش ز دست هم عزیزان جهان؟

عمر جاویدست مدی کوته از احسان او

بی سر پرشور، تن دیگ ز جوش افتاده ای است

می شود تیغ حوادث زین سپر دندانه دار

عیسی از راه تجرد بر سرآمد چرخ را

چون نمکدانی است صائب کز نمک خالی بود