چشم خونبارست ابر نوبهار زندگی

نیست غیر از لب گزیدن نقلی این پیمانه را

برگ او از دست افسوس و ثمر باردل است

دیده از روی تائمل باز کن چون عارفان

می برد با خود ز بی تابی کمند و دام را

اعتمادی نیست بر شیرازه موج سراب

یک دم خوش را هزاران آه حسرت در قفاست

باده یک ساغرند و پشت و روی یک ورق

از تزلزل بیخودان نیستی آسوده اند

در شبستان عدم باشد حضور خواب امن

چون حباب پوچ از پاس نفس غافل مشو

بارها سر داد بر باد و همان از سادگی

دارد از برق سبک جولان طمع استادگی

چون نگردد سبز در میدان جانبازان عشق؟

گر به سختی بیستون گردیده ای، چون جوی شیر

مرگ چون موی از خمیر آسان کشد بیرون ترا

چون شرر با روی خندان خرده جان کن نثار

تا نگردیده است دست از رعشه ات بی اختیار

موج آب زندگانی می شمارد تیغ را

می تواند شد شفیع روزگاران دگر

تا دم صبح قیامت نقش بندد بر زمین

خاک صحرای عدم را توتیا خواهیم کرد

سبزه زیر سنگ نتوانست قامت راست کرد

برگ سبزی می کند ما بینوایان را نهال

دارد از هر موجه ای صائب درین وحشت سرا