من گرفتم برنیارد موج شمشیر از نیام

در درازی عمر ما از خضر کوتاهی نداشت

هر که دیوار یتیمی را چو خضرآباد کرد

تا نگردیده است از قد دو تا پا در رکاب

در ته ابرست دایم آفتاب زندگی

می شود از تلخی تعبیر، زهر ناگوار

تا نفس در سینه ها مشق سراسر می کند

نیست چندانی که سازد گرم چشم روزنی

بر سکندر شد گوارا تشنگی، تا خضر را

تلخیی دارد که ساغر را به فریاد آورد

تشنه می سازد به تیغ آبدار نیستی