گر چه در سیر بهشتم از گل روی کسی

می نهد زنجیر بر گردن صبا را نکهتش

من که شکر را به تلخی می چشیدم، این زمان

من که راز آفرینش مو به مو دانسته ام

غافلی از پیچ و تاب عاشقان شبهای تار

اضطراب دل مرا سر در بیابان می دهد

از که دارم چشم یاری، با که گویم حال خود؟

از شفق چون می کند هر صبح و شامی خون عرق؟

آسمان تا بود، در ناسازگاری طاق بود

از شکایت گرچه صد طومار در دل داشتم

آتش دوزخ نمی گردد به گردش روز حشر