بیش ازین آتش مزن در عالم ای جان کسی

می زند بحر از لب خشک صدف موج سراب

چون کتان در هر قدم صد سینه چاک افتاده است

پیش ازان کز شکرستانت برآرد گرد مور

شد گلوی قمریان از اشک حسرت طوق دار

چند زخم از بخیه زنجیر تقاضا بگسلد؟

پیش ازان کز شرم خط بر رو گذاری آستین

دیده کنعانیان از انتظارت شد سفید

در بهاران خاطر بلبل بجو، تا در خزان

دست تاراج خزان در آستین (تا) غنچه است

می تواند ملک عالم را به آسانی گرفت