فرصتی کو تا دل از دنیا کنم گردآوری؟

تا به کی چون گردباد بادپیما از هوس

در چنین دشتی که برق و باد از هم نگسلد

می رسد هر دم مرا زخمی ازین آهن دلان

می توانم چون صدف گشتن ز گوهر بی نیاز

هست گوهر از حباب افزون درین دریا و من

عمرها شد رفته است از کار دست و دل مرا

می کنم با روی خندان صرف جام تشنه لب

از دل صدپاره ام هر پاره ای در عالمی است

می رود بر باد عمر از خنده بیجا چو گل

گل به دامن جمع می سازند بی دردان و من

عاجزم در حفظ دل، هر چند کوه قاف را

می توانم غوطه در سرچشمه خورشید زد

از ثبات پا، چو افتد کار بر سر، چون علم

همچو صحرای قیامت سینه ای می خواستم

چون صدف کو گوشه امنی، که از موج خطر

بر امید وعده دیدار او چون مردمک

می شکافد این شرار شوخ صائب سنگ را