زاهد از خشکی سبکروحانه بیرون آمدی

خواجه هم می آمد از اندیشه دنیا برون

برگرفتی آب اگر از اشک تلخ من سحاب

خون عرق کرد از شفق خورشید تابان ز انفعال

دست کوتاهم به زلف سرکش او می رسید

گر به می لبهای جان بخش تو کردی التفات

شاهد دامان پاک من همین معنی بس است

شاخ گل دست زلیخا شد به دامنگیریت

عشق آتشدست اصلاح تو نتوانست کرد

از ضعیفان گر نبودی لاف قدرت ناپسند

آسیا گر پیکرت را توتیا سازد رواست

چون سمندر در طلب بودی اگر کامل عیار

نیست صائب چاردیوار بدن جای حضور