سرو من گر بر سر خاک شهیدان آمدی

تنگ شد بر من جهان از عشق، ورنه پیش ازین

شوخی از حد می برد چابک سوار روزگار

در وطن گر می شدی هر کس به آسانی عزیز

گر به صید لاغر آن شمشیر کردی التفات

تنگ گشتی آسمان از موج آغوش امید

کی شدی پروانه ما را مجال پر زدن؟

دانه ای از خرمن هستی نمی ماندی بجا

گر نمی شد جلوه او را لطافت پرده دار

در کمند آه می آمد گر آن وحشی غزال

گر عنان سیر خود گردون توانستی گرفت

گر غریبی سرمه سازد استخوانت را رواست