از حسن تو یک رقعه به گلزار رسیده

زان دست که حسن تو فشانده است به گلزار

از دیدن گل مست و خرابند جهانی

کو دیده یعقوب که بی پرده ببیند

شاخ گل ازان جلوه مستانه که دارد

ظلم است کسی خرده جان را نکند خرج

دامان نسیم سحری گیر و روان شو

کاشانه اش از نقش مرادست نگارین

دیگر چه خیال است که از سینه کند یاد

از کوچه آن زلف که سالم بدر آید؟

از شور قیامت بودش مرهم کافور

از شرم برون آی که تسلیم نمایم

صائب زند آتش به جهان از نفس گرم