زلفی که بر آن طرف بناگوش فتاده

پروانه پرسوخته شمع تجلی است

از اشک تهی همچو در گوش نگردد

هر لحظه کند چاک ز خمیازه گریبان

بازآی که بی قامت رعنای تو دستم

از خط نکنم ترک لب یار که این می

سر بر تن من نیست ز آشفته دماغی

سرگرمی افلاک ز عشق است که بی عشق

سیلی است به دریای حقیقت شده واصل

در خامشی از نطق فزون نشأه توان یافت

صائب چه زنم بر لب خود مهر خموشی؟