چه شبی بود که آن نرگس خواب آلوده

نکند طالع نامرد اگر کوتاهی

باش تا پیش لب آرند ترا دلسوزان

از شفق چرخ کهنسال به می می غلطد

بوسه از تشنه لبی سینه گذارد بر خاک

زردرویی کشد از قلزم رحمت فردا

مپسند ای فلک پیر که چون صبح، شود

هیزم خشک به آتش چه تواند کردن؟

روز خود را نتوان کرد به نیرنگ سیاه

می بی آب بود آتش سوزان صائب