یارب آشفتگی زلف به دستارش ده

تا به ما خسته دلان بهتر ازین پردازد

چاک چون صبح کن از عشق گریبانش را

از تهیدستی حیرت زدگان بی خبرست

می برد سرکشی و ناز ز اندازه برون

سرمه خواب ازان چشم سیه مست بشو

تا به خونابه کشان بهتر ازین پردازد

تا مگر باخبر از صورت حالم گردد

آن بت سنگدل از پیچش ما بی خبرست

نیست از سنگ دلم، ورنه دعا می کردم

صائب این آن غزل مرشد روم است که گفت