در گلویم اشک رنگارنگ می گردد گره

نیست آغوش فلاخن جای لنگ سنگ را

از تراوش زخم اگر مانع شود خوناب را

بعد عمری چون صدف گر قطره آبی خورم

در بیابانی که من چون گردباد افتاده ام

نعره از مستان تراوش می کند بی اختیار

در کمان پیوسته می آید مرا بر سنگ تیر

لنگر طاقت حریف خرده اسرار نیست

پیچ و تابی موی آتشدیده را لازم بود

از دل خونگرم من دامن کشیدن مشکل است

مرغ را در بیضه بال و پر گشودن مشکل است