ز خون شکفته شود چون شراب شیشه ما

اگر شکنجه کنندش به آب تلخ، کند

ز خشکسال نمی گردد آب گوهر کم

شراب بی جگران را دلیر می سازد

ز سنگ اگر به دل نازکش رسد آسیب

لب شکایت ما را که می تواند بست؟

توان به باطن ما راه بردن از ظاهر

به میکشان کمرو تاج لعل می بخشد

سپاه عقل گرانسنگ را به هم شکند

شکستن دل ما را به سنگ حاجت نیست

ز سرکشی به سلیمان فرو نیارد سر

کند ز خنده دل آفتاب خون، تا شد

بنای میکده ها را رسانده است به آب

مدار دست ز ریزش که شد ز راه کرم

شود چو سرو، علم در چمن به سرسبزی

ز سنگ حادثه هر چند توتیا گردید

به خم نمی کند از احتیاج، گردن کج

به ظرف کم چه تمتع توان ز دریا یافت؟

همان زمان به لب تشنه ای پیاله رساند

ز وصل سیمبران پیرهن حجاب بود

ز فیض خوش نفسی، خون گرم صهبا را

حدیث حوصله بر طاق نه که دریا را

اگر چه در سر می کرد عمر خود صائب