ز ماهتاب گل افتد به چشم روزن ما

چو کعبه بخت سیه، جامه ای است بر تن ما

قفس شده است چو ماتم سرا ز شیون ما

شکستگی نرود از قلمرو تن ما

چو تیغ، جوهر ذاتی بس است جوشن ما

غبار دست ندارد به طرف دامن ما

به چشم مور کند کار سرمه خرمن ما

تذرو رنگ چو عنقا شود به گلشن ما

به آفتاب زند خنده طبع روشن ما