حسن را از چشم بد شرم و حیا دارد نگاه

از توکل می توان آمد سلامت بر کنار

شمع دولت را ز دست افشانی صبح زوال

چون گسست از رشته سوزن، زود خود را گم کند

برق را در دست خود نبود عنان اختیار

کاه می آید به دنبالش چو گندم سینه چاک

تیر بی پر را کمال بال و پر جولان شود

راز عشق پرده در از گفتگو گل می کند

از هوسناکان کند پرهیز، چشم شرمگین

همچو مرغ دام بیش از دانه می آیم به کار

کوه را صحرانورد آن جلوه مستانه کرد

پیش این سیلاب را اقبال نتواند گرفت

دل چو سودایی شود در تن نمی گیرد قرار

لقمه بی استخوان پیش سگان می افکند

دل نبازد هر که را باشد سلاحی از صلاح

می زنم بر کوچه بیگانگی دیوانه وار