می کند دل را سیه چندان که خواب صبحگاه

نقد انجم را به یک جام صبوحی می دهد

چهره خورشید اگر طالع نگردد گو مگرد

چهره ای می باید از خورشید تابان شسته تر

هر دمی کز روی صدق از مشرق دل سرزند

غفلت پیران جاهل را سبب در کار نیست

پیش ازان کز چشم خواب آلودگان نورش رود

از شفق تا خون نگردیده است شیر صاف او

دل سیاهان می کشند از سینه صافان انفعال

گرچه می گویند باران نیست در ابر سفید

می شود چون چهره خورشید زرین چهره اش

می دهد یاد از سبک جولانی دوران عیش

تیغ سیراب تو در آغوش زخم عاشقان

گر بیاض گردن مینای می افتد به دست

چشم اگر داری که چون خورشید روشندل شوی