جنون گنجی است گوهرخیز، زنجیر اژدهای او

ز قحط دل چه خواهد کرد خط جانفزای او

ز دست کوته عشاق کاری برنمی آید

لب چون شکرش از گرمی شیر آب می گردد

گذارد ازترازو در فلاخن ماه کنعان را

چرا از پرده بیرون آید آن غارتگر جانها؟

نیم آگاه از زلف رسایش، اینقدر دانم

چو داغ تازه از زیر سیاهی برنمی آید

مگر بر بی زبانی های من رحمی کند، ورنه

چسان در بر کشم چون پیرهن آن سرو سیمین را؟

ز کار دل گره، چون اشک از مژگان، فرو ریزد

طبلکار تو دارد اضطرابی در جهانگردی

تلاش قرب فقر از هر جگرداری نمی آید

سبکسیری که از داغ جنون سرگرمیی دارد

مرا آیینه رویی چون سکندر تشنه لب دارد

مگر ذوق خودآرایی نقابش را براندازد

نمی دانم عیار لطف و قهرش را، همین دانم

نمی دانم کجا آن شاخ گل را دیده ام صائب