که می شوید سیاهی را عقیق آبدار او

ز تمکین برنمی خیزد غبار از رهگذار او

به خاطر بگذراند هر که زلف مشکبار او

در آن محفل که با مجمر به رقص آید شرار او

زیاد از چشم باشد فیض لعل آبدار او

سپندی را که بر آتش نشاند انتظار او

شبی چون زلف هر کس سرگذارد در کنار او

چو تا آن کس که گردد آب می در جویبار او

دل هر کس که چون صائب شود آیینه دار او