از نسیم ای ساکن بیت الحزن غافل مشو

چون نمی آید به چشم از بس لطافت نوبهار

دیدنی دارند جمعی کز سفر باز آمدند

میوه فردوس می بخشد حیات جاودان

چون ز محفل پای نتوانی کشیدن همچو شمع

چون خرابی نیست معماری بنای جسم را

صبح و شام چرخ کم فرصت به هم پیوسته است

گرچه از گفتار شیرین چون شکر دل می بری

از چه خس پوش می دارند بینایان خطر

شکر این معنی که در غربت عزیزی یافتی

چون عقیق از سیم و زر هر چند یابی خانه ها

نیست چون مستی کلیدی مخزن اسرار را

خاک غربت را ز بوی خوش معنبر ساختی

دیدی از اخوان چه پیش آمد عزیز مصر را

چشم پاک من نگه دارد ز آفت حسن را

در سیاهی صائب آب زندگانی مدغم است