از گرانجانی گران بر خاطر دنیا مشو

تا نمی در جویبارت چون سبوی باده هست

تا توانی گوهر شهوار شد، از فکر پوچ

بادبان را کشتی پربار لنگر می کند

جمع کن چون غنچه اوراق دل از چین جبین

از جهان آب و گل بگذر سبک چون گردباد

خوبه صحبت کرده را تنهایی از مردم بلاست

روز اگر شان بزرگیهاست دامنگیر تو

از سحرخیزی رسد شبنم به وصل آفتاب

هر چه در آفاق باشد هست در انفس تمام