بی آب نگردد گهر حسن ز دیدن

تا در دل صیاد، تمنای شکارست

چون تیر گذشت از نظر آن سرو خرامان

آگاهی ما در گرو بی خبری نیست

طول سفر عشق ز دل واپسی ماست

از وصل تسلی نشدن لازم عشق است

فریاد که چون شمع درین محفل افسوس

ارباب دل از تیغ اجل رنگ نبازند

چون زهر چرا سبز نگردد سخن من؟

صائب چو سخن سر کند از مولوی روم