ممکن بود از دل غم صدساله ستردن

جز مایده غم که شود بیش ز خوردن

نتوان عرق از سنگ گرفتن به فشردن

آن را که به انگشت توان عیب شمردن!

دندان تأسف به لب خویش فشردن

گردید گهر قطره باران ز فسردن

از آینه جوهر نشود کم به ستردن

دم را چو دم صبح به خورشید سپردن

ساکن نشود زلزله از پای فشردن

آتش چه خیال است شود سیر ز خوردن؟